Слова — гэта й нападак, яно й абарона,
Ў слове бруд і крынічнік жывы.
У паэтаў гучыць гэта слова натхнёна,
Ёсць апошняе слова, паводле закона —
На яго маю ўсе я правы.
Час жыцця выплывае, нібыта з туману,
З даўніны й не зусім даўніны.
Не, апраўдвацца я перад часам не стану
І тым больш з-за заслоны маны.
Пачакайце выносіць прысуд мне паспешна,
Я і сам шмат адкрыю чаго.
Неаднолькавы я, я, на жаль, не бязгрэшны,
Ёсць і цені ад лёсу майго.
Але й сонечнасць ёсць і яе значна болей,
Праўда, тае яна пакрысе,
Бо і дробязных крыўд не забудуць ніколі,
Справы ж добрыя помняць не ўсе.
Я пішу, як даў Бог, і наколькі, я здольны,
Для душы неспакойнай, для вас.
Я ў паэзіі вольны і я паднявольны —
Узаемная повязь між нас.
Па жыцці я пранёс светлых мараў пачуцці,
Клічу ў сведкі сваю маладосць.
Не засведчыць ніхто, што я здрадзіў камусьці,
А «засведчыць» — ён здраднік і ёсць.
Час жыцця, ён у кожным узросце бясцэнны,
Быццам крылаў нябачных узмах.
Час мой першы, складаны мой, пасляваенны,
Ён і сёння ўва мне будзіць жах.
Мы ў зямлянцы жылі, дзе ні сонца, ні неба,
Ўсё спаліла вайна — ледзь не нас.
Я, галодны, не ўкраў ні скарыначкі хлеба
Ні ў каго, у той жудасны час.
Сёння хлеб ёсць — і шчодра адрэзана луста,
Ёсць патрэбнасць — прашу да стала.
Ўсё мазолем нажыў — «ўсё», не дужа і густа,
Але Богу й за гэта хвала.
Калі ласка, заходзьце, убачыце самі
Кут мой родны, і я увесь тут...
Што хацеў, я сказаў, цяпер слова за вамі,
Я гатовы пачуць ваш прысуд.