памяці Настаровіча Ваціка
Аб чым мы марым
у жыцці сваім?
Аб розным —
і прылюдна, і без сведак.
Мы хочам без пакут
прайсці па ім —
І ўсё-ткі ёсць
жаданне напаследак.
_______
Ён быў прыгожы,
Дужы,
Малады,
Быў гаспадар —
руплівы працавіты.
Час не спыняўся,
і жыцця гады
Няўмольна выпрацоўвалі ліміты.
Але не ад гадоў
Ён занямог,
Зрабіўся ад хваробы
ў гіблым стане.
І як ён не змагаўся з ёй,
А злёг,
І ведаў, што ніколі
ўжо не ўстане.
Як цяжка пакідаць
свой родны кут
Пад плач, нагамі ўперад
з роднай хаты.
Усё жыццё прайшло
з сям’ёю тут —
І радасці, і смуткі,
будні й святы.
Ён вечарам
«пераступіў мяжу»,
Але яшчэ паспеў
памарыць зрання:
«Няхай бы толькі
не было дажджу,
Каб больш людзей
прыйшло на пахаванне...»