Як шмат разоў хадзіў па баразне
За плугам я, за конікам прысталым.
Даводзілася коніку і мне
Ад стомы уратоўвацца прывалам.
Куру, бывала я, а конь скубе —
Хвіліна-дзве, зноў трэба напінацца.
Хоць мы, здаецца, кожны па сабе,
Ды не, адной упрэжаныя працай.
Эх тыя, пяцьдзясятыя гады,
Захамутаны кожны быў тым часам.
Ні тэхнікі, ні трактара тады —
Прынука і кульгавыя калгасы.
Ніводнага не памятую дня,
Без плуга, без касы, сяўбы і пашы.
Уся была надзея на каня,
І конік апраўдаў надзеі нашы.