Я на думцы сябе лаўлю,
Што палоніць мяне міжволі —
Не люблю я зіму, не люблю,
Чым далей па жыцці, тым болей,
Я не сын дакучальных прастуд,
Не любімец хваробаў кволы.
Захапляе й мяне белы цуд,
Дзе бярозы, як крылы анёлаў,
Дзе ад сонца звініць далягляд,
Дзе нібыта каралы галіны,
Дзе кружыць белы вальс снегапад,
Нібы ў небе страсаюць пярыны.
Чалавеку зімой шмат забаў —
Санкі, горкі, канькі альбо лыжы...
Вунь, бяздомны сабака прыпаў,
Закалелыя лапы ліжа.
А наперадзе ноч, мароз,
І няма болей сіл сабачых.
Ён не бачыць анёлаў-бяроз,
Бо й наступнага ранку не ўбачыць.
На дварэ маразоў кіпцюры,
За акном завірухі веюць.
Мы ў цяпле, мы — прыроды цары,
А яны без віны калеюць.
Колькі кожнай зімою дарма
Загібее бяздомных душаў,
Колькі іх забярэ зіма —
І сабак, і катоў, і птушак...
Аргумент — як сцяна. І таму
У штыкі халады сустракаю.
Быў бы рады любіць зіму,
Ды, як Бога, вясну чакаю.