На нашай дрывотні, ля хаты,
Асіна цішком завялася.
Я ў мамы пытаўся, у таты:
— Адкуль яна тут узялася?
Няўжо пасадзілі? Навошта?
— Ды не! — мне бацькі адказалі.
Яна тут — з малога узросту,
А ссекчы яе шкадавалі...
Ніхто ей расці не пярэчыў.
I жыў гэты «госць» выпадковы,
Магчыма, таму, што для печы
Асіна — халодныя дровы.
Магчыма, таму, што ў гаворках,
У прымаўках трапных, кароткіх,
Асіна названая горкай —
I лёс быў бацькоў — не салодкі.