Круціўся я, як той ваўчок,
Каля гатэлю, на пляцоўцы,
Авось хто трапіць на кручок,
Бо жонка — у камандзіроўцы.
А я ж мужык — агонь і кроў!
Вы ж самі бачыце — цукерка!
Я б і за лепшага зышоў,
Каб не глядзеўся у люстэрка.
О, гэты дзіўны прамінаж!
Я не дарэмна тут маячыў,
Бо клюнула з разгону аж,
Такая краля — век не бачыў.
— Я тут, у вас упершыню, —
Яна салодзенька прапела.
Я абамлеў — ці ж гэта сню!
І кроў дурная закіпела.
Мяне яна — хваць пад руку,
І паплылі мы з ёй паволі.
Хто з нас тады быў на кручку,
Мне не даведацца ніколі.
Ад шчасця быў я ледзь жывы,
Яна ж была — сакрэт сакрэтам.
Спытаўся я:
— Напэўна, вы
Спыніліся ў гатэлі гэтым.
І адказала мне мамзэль,
Я й сёння тыя словы чую:
— Ды ну яго — гатэль-бардэль!
Мо я у вас пераначую?
Я ўсё прыкінуў — сяк і так —
Ў ад’ездзе жонка —
Я — на волі...
А што? Пакуль я «халасцяк»
Ў бурду жыцця падсыплю солі.
І ўсыпаў я — усю за раз,
Успомню — дрыжыкі па целе.
Было і без гатэлю ў нас,
Мудрэй нат, як у тым гатэлі.
Ай, што было!
Ой, як было!
Мінула ночка, як імгненне,
Як сон...
Ды раніцай прыйшло
Гаркотнае працверазенне.
Я, па пасцелі, мац — няма
Яе, мамзэлі той пад бокам
Я й па пакоях, шусь — дарма
Аббегаў іх шалёным скокам.
Я — у шуфляду — тут, у ёй,
Учора шчэ ляжалі грошы.
Я — у другую — Божа мой!
Зноў жах, ды гэты — самы горшы.
Прапалі жончыны брылы
І залатыя пабразгодкі.
Што ж, пэўна, для таго й аслы,
Каб прайдзісветам жыць салодка.
Вось я і заварыў бурду,
Перасаліў, аж сэрца шчыпіць.
А жонка вернецца — тады
Яшчэ падсыпіць,
Ой падсыпіць!
Я — у міліцыю. І што ж?
Тут — аблапошаных навалам.
Мяне, на сто такіх памнож,
Аказваецца — будзе мала.