Ледзь з’явіцца на свет дзіця,
Адразу ў плач,
Да чырвані сінюшнай,
заходзіцца ажно.
Сіпіць,
Хрыпіць,
Крычыць,
Нібыта ў лузе драч,
Хоць вушы затыкай.
З чаго б гэта яно?
Народзіны — і крык...
Чаму б не спаць? Чаму?
Спавітае, яно гвалтуе —
верць ды верць.
Прырода альбо Бог
падказваюць яму —
Хто нарадзіўся, той
асуджаны на смерць.