Душа не застылае штосьці,
Не багна, дзе сонечнасць гіне.
Яна — то вясна маладосці,
То востраў пякельны — пустыня.
То цемры закýтак страшэнны,
Дзе мары знікаюць агульна,
То ў квецені сад белапенны,
Дзе сэрцу прыемна і ўтульна.
Душа і сусвету бязмежнасць,
Ў ёй марам і цесна, і вольна.
Ў ёй гімна ўрачыстага вечнасць
Й асветленасць песні застольнай.
Яна, хоць гарыць, не згарае,
А ладзіць з Аідам сустрэчу.
Душа, кажуць, не памірае,
Навошта ж яе я нявечу?