Ён пець ад шчасця быў гатовы,
(Сябе ў сабе перамагаў)
Хаваў узрост свой блазнюковы
Хлапчук пятнаццацігадовы,
Як парку коней запрагаў.
Ён ледзь у сваё шчасце верыў,
Свой гонар цешыў спадцішка —
Калгас «узнёс», калгас даверыў,
Крок — і мужчына з юнака.
І толькі іскры ад каменняў,
Калі падковы білі ў іх.
Ён пралятаў, як гром вясенні,
Калі дзяўчаты ў захапленні
Глядзелі ўслед, ўздыхалі ўслых.
Ён мог насустрач дню імчацца,
Назад — вёз дровы, гной згружаў.
А тое, што цяжкая праца
Змардоўвала — не заўважаў...
О, залатое блазнюкоўства,
Юнацтва, як дзівосны сон!
І тое шчырае сяброўства
Штодзённа — два кані і ён.