Адзін я.
Сам сабе тастую —
Хоць вый, хоць енчы, хоць брашы.
Вось так агонь у халастую
Гарыць, а побач ні душы.
Як слабнуць з часам дрэў карэнні,
Іх адпраўляючы на звод,
Так падгінаюцца калені
Жыццёвых спрацаваных год.
Такое параўнанне — ўцеха,
Бо ўсіх не абмінае Бог.
Я, тост мой і ад тосту рэха,
Раздушым пляшку тут на трох.
Мой сёння аўтатост кароткі,
Як крок астатняга жыцця:
— Ну што? Ці не пара да продкаў?
Кульні. Глыні.
Да адплыцця!