Грыбны сезон яшчэ далёка,
А грыбнікоў, хоць пруд прудзі.
Па лесе гойсаюць з падскокам,
Пакоцяць з ног, таго й глядзі.
А што за твары!
Мой ты Божа,
З губою сціснута губа,
Адзін на аднаго варожа
Глядзяць ваўкамі з-пад ілба.
Калі ж схіліўся раптам нехта,
Быццам паправіць макінтош,
Другі яму — у адно месца
Гатовы садануць свой нож.
Тут — ліхаманкавы аўральчык
За кожным кожны наўздагон.
А ў Мінску — аттапыраць пальчык —
Культурныя: «мерсі», «пардон».
А ў лесе можна і па-свінску,
І без павагі, й на дыбы.
Як добра, што у нас, у Мінску,
Пакуль што не растуць грыбы.