Прыемна у цяні спякотным днём,
Дарога ў лесе вузкая, як сцежка.
Мужык кіруе лейцамі канём,
За ім на возе баба, як капешка.
Конь прыхуднелы і, відаць, знямог,
А тут яшчэ карчы, калдобы, сучча.
Магчыма б весялей ён клыпаць мог,
Каб з мужыком не гэта баба-куча.
І бедны конік, аж узмок увесь,
Мужык сабе кіруе — нуль увагі.
Пад бабай той калёсы скрып ды трэсь,
Гатовыя даць дуба, бедалагі.
Дарога... Лес... Карчы... Спякотны дзень...
Мужык з цыгаркай... Баба, нібы скула...
На шчасце, трапіў пад калёсы пень,
І бабу з воза, быццам ветрам здзьмула.
Мужык сабе кіруе — ўвагі нуль,
Што раптам стала пуста за плячамі.
А конік — сілы у яго адкуль,
Перабірае весела нагамі.