Зноў вяртаюся я да бацькоўскае хаты,
Дзе паветрам жыцця быў на крылы узняты,
Дзе гады мільганулі маланкай бліскучай.
Адышлі, нібы сон, сталі ранай балючай.
Не падмецены двор, не напалена ў хаце,
Не сустрэнуць мяне мае бацька і маці.
І не выкажуць сэрцу бацькоўскай парады,
І не скажуць: — Сынок! Мы чакалі, мы рады!
Прывітае мяне небасхіл васільковы
І глядзіць у душу ціхі ранак вясковы.
Сустракае бярозка мяне ля гасцінца,
Нібы некалі маці у белай хусцінцы.
Толькі ў думках магу сустракацца з бацькамі,
Мне на сэрцы цяплей, калі я з землякамі.
Бо усе мы часова пад небам, пад Богам —
І схіляюся я перад родным парогам.
Бацькоўская хата —
Мой боль, маё свята...