Бывай мая хата, мой кут, мая келля —
Душа вандраваць дазваляе!..
Дарога па лесе, нібыта з пахмелля,
То ўправа, то ўлева віхляе.
Я й сам ап’янеў ад пачуццяў раптоўных,
Ад дзёрзкасці смелага ўчынка.
Наперадзе — прысвяткі твораў галоўных,
За пазухай — хлеба скарынка.
Палі, сенажаці, лясоў прахалода
Мяне абдымаюць ласкава.
Я ў гэтай вандроўцы з маленства — заўсёды,
І гэта — мой лёс, не забава.
Забавам імгненні, а лёсу — руплівасць,
Руплівасці — рух і свядомасць,
Іначай — і мары збягуць палахліва,
І спыніць душу нерухомасць.
У высі імкнецца душа, да аблокаў,
Да зорак, да сонца праменняў...
Я з хаткі іду — ад бацькоўскіх вытокаў,
І ў сэрцы — бацькоў блаславенне.