Барысу Міронавічу
Звёў лёс мяне з багатым чалавекам —
Багаты ён не кашальком тугім,
Багаты ён сваім жыццёвым векам
І мудрасцю, якая й сёння з ім.
Ён рос у простай хаце, не ў палацы,
Пазней — лічыў за гонар мазалі.
Ён прысвяціў жыццё сялянскай працы,
Душу і сэрца аддаваў зямлі.
І ён лічыў за мэту, за патрэбу,
Пражыць свой век сумленна, без маны.
Ён ведае цану жыццю і хлебу —
І для яго няма вышэй цаны.
Сакрэт яго жыцця не быў сакрэтам —
Жыве ён Чалавекам між людзей...
Я ад знаёмства з гэтым чалавекам,
Духоўна стаў чысцей і багацей..