Хвалюе сонечную даль
Вясны няўрымслівы прамень.
Але вясна нясе, на жаль,
Ў сваіх далонях вербны дзень.
На вербах — пчолак карагод,
Прачнуўся, рупіцца, гудзе.
Ды сумна вербам, бо штогод
Нядзеля вербная ідзе.
І ўшчэнт абломіцца галлё,
(Бывай, вясенні свет жывы!)
Хто упрыгожыць ім жыллё,
А хто — на продаж ля царквы.
І так штогод, не першы раз...
Ды тут бярозкі загулі:
— На Сёмуху ссякаюць нас
Пад самы корань, ля зямлі.
І упрыгожвае царкву
Забіты гай дзівосных сноў,
І сок, як кроў, цячэ ў траву —
Праз год другіх ссякаюць зноў.
— І ў нас жыццё смыліць, як кнот,
Ўздыхнулі елкі ў гушчары,—
Бо што казаць пра Новы год?
Нас безліч гіне без пары...
Вось так гамоняць з веку ў век
Ахвяры святаў і нажыў,
Ды цар прыроды — чалавек
He чуў. Ён святкаваў і жыў.