Зіма, як наравісты конь,
Амаль што кожны дзень — інтрыгі.
Мароз пячэ, як той агонь,
Назаўтра смокча дзень адліга.
А потым хмараў чарната —
І сам святло настрою тушыш.
То — пад нагамі слізгата,
То — ледзь паўзці
па гурбах мусіш.
То — галавой у снег нырца,
То — галава пад аблівакам.
Зіма штукуе без канца,
Зіма спраўляе баль са смакам.