Паэт знаёмы малады
Зрабіў заўвагу мне з ухмылкай:
— У вашых творах ёсць памылка —
Зашмат у іх нуды-бяды...
Што ж, кажуць, кожнаму сваё.
Я не агучваў праўду-матку:
«Ты пражыві хаця б з маё,
Перагаруй майго хоць частку».
Я сціпла прамаўчаў таму,
Не бараніў сваю «нуду» я,
Што ўласнае жыццё яму,
На жаль, нуды не пашкадуе.
Што назапашваюць гады
Для кожнага трагедый нізку —
І горкія пуды нуды,
І страту самых родных, блізкіх.
Няхай нуда яго міне
І праз гады, аж да магілы...
Пісалася калісьці й мне
Лірычна, светла, легкакрыла.