Слепа хліпала газоўка,
Праз парог ступіла маці:
— Ацялілася кароўка!..
І ад мацінага слоўка
Быццам прасвятлела ў хаце.
Дзеці — ў радасць!
Ў тлуме, ў грудзе,
Піску ў хату напусцілі:
— Мамка! Малачко ў нас будзе!
— Maмка! Масельца ў нас будзе!
— Будзе, дзеткі, адпасцілі.
Трэба грэць ваду — я хутка,
Бацька там саломку сцеліць,
Бо ляжыць наша Малютка —
Бог памог яе расцеліць.
Тут ускочыў бацька ў хату,
Ў самы тлум дзяцей-гарэзаў.
Дзеці абступілі тату,
Ён прамовіў вінавата:
— Ўсё... Ляжыць пластом... Дарэзаў...
Маці — ў жах. З раскрытым ротам,
Каля печы як абмёрла,
Выдыхнула: — Што ты? Што ты?
— Мусіў... Кроў пайшла праз горла.
Дзеці ў голас: — Татка! Татка!
Маці — ўперад галавою:
— А дзіцятка?! А цялятка?!
Што з ім? Як яно?
— Жывое.
О бяда... Бяда-прычэпа,
Й самых бедных не мінае...
Зноў смыліць газоўка слепа,
Ноч у вокны зазірае.