Светлай памяці
Уладзіміра Содаля
Хоць ты пайшоў з жыцця,
не веру слову «быў».
Ты ёсць, ты будзеш побач жыццякрыла.
Лагойскую зямлю,
як маці ты любіў.
Яна цябе, як сына, й прытуліла.
З юнацтва скіраваў
душы ўзлёт круты.
Ты цешыў думкай нас
і «Родным словам».
І доследы твае, і кнігі,
гэта — ты.
Ты — і сумленне беларускай мовы.
Навыкрасаў ты шмат,
і шмат ты не паспеў,
Руплівы, заклапочаны, сумленны.
Ты аддаваў усё,
што ў шчырым сэрцы меў —
І гэты скарб тваёй душы — бясцэнны.