Памяці Уладзіміра Содаля
Хоць ты пайшоў з жыцця,
Не веру слову «быў»,
Ты ёсць, ты будзеш побач жыццякрыла.
Ты родную зямлю, як маці, палюбіў,
Яна цябе, як сына, прытуліла.
З юнацтва скіраваў душы узлёт круты,
Ты цешыў думкай нас і «Родным словам».
І доследы твае, і кнігі — гэта ты,
Ты — як само гучанне нашай мовы.
Ты шмат навыкрасаў,
Хоць многа не паспеў,
Руплівы, заклапочаны, сумленны.
Ты аддаваў усё, што ў шчырым сэрцы меў,
І гэты скарб душы тваёй — бясцэнны.