Ноч — мой прысуд,
пара пакутная,
Зноў вочы ў вочы —
я — яна.
Нібы бадзяжніца прыблудная,
Нібы варожасць супраць сна.
То плач, то смех
ў салісты просіцца.
Адно другому —
наперакор.
Душы аркестр —
рознагалосіца.
Бездапаможны я дырыжор.
То мараў енк,
спавіты скрухаю,
То адпяванне надзей-хімер.
Я з ночы ў ноч такое слухаю,
Гляджу ў бяссонніцы ашчэр.
Відаць, душа ўжо
не загоіцца,
Не нажывешся наўздагон.
Мне ні заснуць,
ні супакоіцца,
Пакуль не прыдзе
вечны сон.