Жыццё з давён-даўна — то дні, то ночы,
То ночы, дні, то вечнасці сцяна.
Мы, ўсе жывыя, ў будучыню крочым,
У светлую ідзём, а дзе яна?
Яна — праз век і заўтра — не далёка,
Яна, нібыта ў сне бязгучны баль.
Зірнуць бы на яе адным хоць вокам,
Яна ж — недасягальная, на жаль.
За тое, што жыву, я Богу дзячу,
І ўсё ж сціраю кроплю са шчакі.
Я будучыню так і не пабачу,
Бо для жывога «сёння» — на вякі.