Калі адчую
Па дабру тугу,
Нібыта крылы вырастаюць з плеч.
І я маіх
Хапаю вершаў меч.
Імчу туды,
Не быць дзе не магу,
Дзе змрок пакуль
Прад ісцінай не кленча,
Дзе зла й дабра
Бязлітасная сеча.
Узрушвай гэты свет,
Трубі, труба!
Адвечная вядзецца барацьба
Супраць
Абездухоўленых пачвар,
За будучыню
Неўміручых мар.
Ці ж мог я марам
Не дапамагчы?
Духоўнасць у бядзе —
Жыццю пагроза.
Смялей мае,
Паэзія і проза!
Дарогу, дзень,
Не саступай начы!
Не ссекчы б сук,
Бо й мы на тым суку,
Сякера зла
Сляпы замах напружыць.
О, як няпроста
Зло дабру адужаць,
Калі свядомасць —
Ад падзей ў баку.
Як мала, свет,
Ты нарадзіў Эзопаў...
Прачніцеся,
Сучасныя гады!
Пара ўжо на ўвесь рост
Устаць з акопаў,
Бо болей адступаць
Няма куды.