А за спіной багата успамінаў,
Падзей імклівых, што гулі даўно,
Нібы мяне раптоўна хтосьці кінуў
У залу з неагучаным кіно.
Час — дэмакрат і эшафот тырана,
То лашчыць сэрца, то сячэ з пляча.
І памяці бязмежнага экрана
Зашмат для адзіноты-гледача.
Знямеламу былому не азвацца,
І сам туды штогод — шыбчэй, шыбчэй.
Бязлітасны экран — не адарвацца,
І толькі слёзы — паўза для вачэй.