Белапеннае мора, рамонкавы цуд,
Як жывыя, гайдаюцца хвалі
Хто ж вас, краскі-рамоначкі, высеіў тут,
Забяліў вамі посныя далі?
Гэта ж трэба сабрацца такой табалой,
Каб разбегчыся, закарагодзіць.
Вы ля хаты маёй, на Радзіме малой,
Найвялікшае дзіва ў прыродзе.
Белай марай жыве, як і я, родны кут,
Нашу повязь душой адчуваю.
Колькі «любіць — не любіць»
Ў рамоначках тут!
Але як не любіць родны краю?