Сеялi зярняты ў глебу —
Хвалявалiся.
Сэрцы цешылi: быць хлебу! —
Спадзявалiся.
Палiвалi поле потам —
Не скупiлiся.
Глебу песцiлi, а потым —
Разгубiлiся.
Нi расточка, анi ўсхода
Не прабiлася.
Што за лiха-перашкода
Навалiлася?
Сейбiты клялi здарэнне
I аратыя.
Хто ж мог думаць, што насенне
Вiнаватае?
Што яно — у цемры глебы
Спiць спакойненька
I не ведае патрэбы
Бачыць сонейка.
I ляжыць яно падгнiўшы,
Цемрай душыцца,
Лёс лянотаю спавiўшы,
Не варушыцца.
Будзе сёння, як i ўчора —
Спадзяваецца.
I не ведае, што гора
Падкрадаецца.
Век iмгненнем пралятае,
А галоўнае —
Тое, што не прарастае —
Бессэнсоўнае.