Канец жыцця...
Што я ў сабе нашу?
Дай сілы напаследак мне, Ісусе.
Каб хтосьці зазірнуў мне у душу,
Здзівіўся б, не паверыў бы, жахнуўся.
Ад мараў — выстыў след, шматкі ад мэт,
На сёння зеўрыць згінуўшае ўчора.
Унутраны мой свет — даўно не свет,
А мéшанка з пакутаў, слёз і гора.
А я пішу... І гумар праслізне,
І думкі паднімаюцца з каленяў,
І цяжка, не зрабіцца ценем мне,
Сярод пякучых сэрца стратаў-ценяў.
І сам сабе дзіўлюся — я жывы,
Аб чым прылюдна сведчу і адказна.
А я жыву — і ні ніжэй травы,
І ні цішэй вады, а безбаязна.