Здаецца, тут жалобіць час застылы,
На могілках, ля родных мне магіл.
А ёсць тут безыменныя магілы —
Ў зямлі там — прах
І зверху — прах і пыл.
Ні крыжыка,
Ні надпіса — нічога,
Грудок зямлі і той руйнуе час.
Аджыў сваё, адгараваў, нябога,
І ў памяці недаўгавечнай згас.
Хто ён? Ці хто яна? Стары? Дзіцятка?
Цікавы быў? Вясёлы быў? Які!
І гэта ўжо жалобная загадка,
Загадкай застанецца на вякі.
Чым больш такіх магіл,
Тым болей дзікім
Свет робіцца і безыменіць нас.
Яны крычаць сваім бязгучным крыкам,
Магілы безыменныя ўвесь час.