Паказваюць падзеі нораў свой,
Душу сціскае стынь жыцця сляпая.
У надыйшоўшай старасці маёй
Мне старасці спакойнай не хапае.
Не толькі мне спакою не стае,
Але й прысеўшай побач вернай Музе.
Каб толькі дні, дык нават сны мае
Няспынна адпачынак мой валтузяць.
І ўсё ж я не магу жыццю свайму
За рытм шалёны прад’явіць папрокі.
Ўсё гэта адбываецца таму,
Што сэрца ловіць часу біятокі.