Раптоўна неба лік
Заззяў, не без прычыны —
Зямля пачула крык
І прыняла радзіны.
Такі вось благавест
Стварылі часу рукі.
Зямля была замест
Бабулі-павітухі.
Пад песню салаўя
Лес віншаваў і поле.
Дамоў «прыехаў» я
У маміным прыполе.
Пазней — у далане
Тых дзён, жыццё не гасла —
Ля мэдлікаў мяне
Трымала перавясла.
І ў баразне я рос,
Качаўся, ладзіў гульбы,
Пакуль бацькоўскі лёс
Гарбаціўся над бульбай.
Я ў жыце быў снапок,
А на раллі — бульбінкай.
Вось так, за крокам крок,
Ішоў жыцця сцяжынкай.
Я захаваў давер
Да сябра-наваколля.
Ці не таму й цяпер
Услых вітаю поле?
І подыхам зямлі
Свой подых наталяю.
Паклон нясу раллі
І з лесам размаўляю.
Я шмат гадоў-кашуль
Знасіў, па-свойму вышыў.
Сыду туды, адкуль
У свет калісьці выйшаў.