Мінулае заўжды ў належным стане
І ад яго штораз больш доўгі цень.
Яно расце й расці не перастане,
Бо да яго імкнецца кожны дзень.
А будучыня? Што яе чакае?
Як ёй расці? З якіх такіх ідэй?
Яна ж праз кожны дзень перацякае
У час мінулы — ну а што далей?
А чалавецтва — усё ж саюзнік ночы,
Ад ісціны не дзецца анідзе —
Пасля жыцця не ў будучыню крочыць,
А дружна у мінулы час ідзе.
Што ж, гэта жарт... але у жарце кожным
Ёсць і сур’ёзны сэнс, зусім другі:
Застацца мы без будучыні можам,
Бо мы саюзнік для яе благі.