Сінь. Акіян высокі,
Такі прыемны воку.
А белыя аблокі,
Як лебедзі з далёку.
Ці з выраю, ці ў вырай,
Плывуць яны паволі.
І гэтай казкі шчырай
Не дачытаць ніколі.
Здаецца, сам бы вольна
Ляцеў сінь-акіянам.
І кінуў кліч бы сольны,
Як той важак прызнаны.
Блакітная дарога,
Прывабная такая
Ды ад свайго парога
Зямля не адпускае.
І кроўнай пупавінай
Трымае родны краю.
Аблокам лебядзіным
Я ўслед рукой махаю.