Я блазнючком зайздросціў юнакам,
Я іх гады ўспрымаў, нібыта святы —
Калі ж, нарэшце, падрасту я сам
І ўвагу звернуць на мяне дзяўчаты?
І сталасці не менш зайздросціў я,
Трымаў узор дарослых на прыкмеце —
Ці ж будзе і ў мяне свая сям’я,
Свой дом уласны, ў доме — жонка, дзеці?
Грэў сэрца светлых заздрасцяў Гальфстрым,
Ў сабе хацеў я мужнасць мець, адвагу.
Зайздросціў я употай і старым
За ўсебаковую да іх павагу.
Я бедаваў — калі ўжо ён міне,
Перыяд блазнюковы нецікавы?
Ці ж можа пазайздросціць хтосьці мне,
Бо за сталом жыцця — мне крайчык лавы.
І вось даўно ў мінулым маладосць,
Яна і сталасць адгулі «агулам».
Я састарэў, я ўжо часовы госць,
Усё, што меў, блукае ў мінулым.
Цяпер адно — зрабіць апошні крок,
Зрабіць і зазірнуць у вочы Богу.
Як я табе зайздрошчу, блазнючок,
Бо ты распачынаў жыцця дарогу.