Светлай памяці
брата Косціка
Цябе няма, а я жыву,
Жыццё маё гучыць дакорам.
І я схіляю галаву
Перад табою, наша «ўчора».
Што ні ўспаміны —
боль да слёз,
Што ні ўспаміны —
радасць з сумам.
Ад страты — на душы мароз
І ў сэрцы цесна горкім думкам.
І слёз нявыплаканых соль
Жахліва выядае вочы.
І што ні дзень — цяжэе боль
І гне, і гне бліжэй да ночы.