Калі на брата брат падняўся
І сын над бацькам нож занёс,
Падумаў Іісус Хрыстос:
— Няўжо я ў людзях памыляўся?..
І той, хто нёс любоў скрозь мукі,
З глыбінь вякоў, праз доўгі час,
Відаць, расчараваўся ў нас,
Адвёў ад бласлаўлення рукі
І пакараў — пакінуў нас...
А мы?
Што за душою маем?
Мы мітусімся, як заўжды,
Грашым, а Бога ўспамінаем,
Як правіла, у час бяды.