Пытаннем я жарэбны
І не знайду адказ —
Бог столькі непатрэбных
Пусціў пад сонца нас.
Мы рознага ўсе кошту
І знешне, й па нутры.
Жук з жабай тут навошта,
Ў святым жыцці-віры?
Каб неяк знуліць тлумны,
Ўвесь гэты кавардак,
Няхай бы Бог разумны
Зрабіў, напрыклад, так:
Вось уваход адзіны
Ў Жыццё — на ўсе гады.
Адзінай каляіны
Для ўсіх няма сюды.
Вакол натоўп народу,
Прыйшлі усе, хто мог.
І тут жа, ля ўваходу
Людзей стваральнік, Бог.
Ён ведае дакладна
З нас кожнага наскрозь,
Таму талкова й складна
Ацэніць, хто мы ёсць.
— Вось гэты будзе годна
Жыцця свой несці крыж,
Яму — ўваход свабодны,
А ты? Ты — грахаводны,
Ад уваходу — кыш!
Бог прыгажуню міла
Ўпусціў: — Заходзь, усцеш.
— А ты, свіное рыла,
Куды такая прэш?
Тут нехта шэптам Богу
У вуха мімаходзь:
— Я ад... А. Л. самога...
Бог прашаптаў: — Праходзь!
Бог з некім — памяркоўна,
Камусьці строга: — Не!
«Вой, як было б цудоўна!» —
Так марылася мне.
І не было б гамонкі,
Каб разбураць сям’ю.
Кахаў бы кожны жонку
Адну толькі — сваю.
Не беглі б жонкі з хаты
У блуд без задніх ног,
І не было б рагатых —
Усіх Бог засцярог.
Ніхто б не еў вантробы
Шчыруй сабе, жыві.
Ні войнаў не было бы,
Ні злыдняў, ні крыві.
Дык шмат жа засталося
Ля уваходу тых,
Каму не удалося
Прайсці дзвярэй святых.
Як з тымі разабрацца,
Хто не прайшоў? А так —
Вядома, ў кожнай працы
Прысутнічае брак.
Трымайцеся за неба,
Супольнасць небарак.
А брак, каму ён трэба,
А раптам ён не брак?
Ў няпройдзеных, так званых,
Ёсць каляя свая.
Сярод забракаваных,
Хутчэй за ўсё, і я.