Мае браты... Заблытаная доля,
Блукаючыя ў змроку дзён плыты...
Любіў казаць старэйшы брат наш Коля
З душэўнай цеплынёй: — Мае браты!
І раптам — жах! Не стала брата Колі...
А потым — наляцеў і новы жах:
Нас размяло жыццё, як пух па полі,
Па нашых гнёздах, па сваіх вуглах.
Мае браты... Разладзілася нешта...
Разламываюцца нават спарышы.
Як глянеш — у руках пустая рэшта,
Хоць вельмі многа схована ў душы.
Няўжо цяплей сярод чужых — у свеце?
Што з намі? Закілзалі нас чаму?
Мы — кроў адна, адной матулі дзеці —
Не дай мне, Бог, застацца аднаму!