Не, немагчыма жыць на гэтым свеце
Без засмучэння і без перамен —
У кожным, самым найжывым букеце,
Затойваецца завядання тлен.
Затойванне — і ёсць наш вораг грозны,
Жыве шмат год нябачна і ўва мне.
Яго заўважыць можна, хоць і позна,
Заўважыць можна, а змагацца — не.
Стаіць букет, прыветна сустракае,
I цешыць свежым выглядам сваім.
Ды непрыкметна штосьці у ім знікае,
І штосьці з часам дадаецца ў ім.
А потым штосьці альбо хтосьці жорсткі
На прыгажосць кладзе чарговы штрых,
I ледзь прыкметна скручвае пялёсткі,
I сушыць лісце, і маршчыніць іх.
Стаіць букет і сохне адзінока —
Чароўнасці былой часовы госць.
Ды ўжо, другі букет прывабіў вока,
У росквіце другая прыгажосць!