Ах, што за раскоша —
бульба ў сагане,
Звараная ў грубцы
на агні адкрытым!
У руцэ гарэлік —
будзіць ён ўва мне
Успамін, калі
быў толькі бульбай сыты.
Я і сёння тое
з асалодай сню,
Я і сёння посны
успамін той тулю.
Бульба на вячэру —
вечнае «меню»,
Бульбінка з грыбамі,
бульбінка з цыбуляй.
Бульбінку пашанна
пасыпала соль,
А калі ж грыбкоў
з цыбулькаю не стала,
З бульбачкай і шчаўем
выжывала голь,
Толькі не заўсёды
бульбачкі хапала.
Я ў душы нашу
малечую пару
І яна мяне
не раз сагрэе — веру.
На здзіўленне жонкі,
часта гавару:
— Ты звары мне сёння
бульбу на вячэру.
Я ў душы хаваю
успамінаў боль,
Пэўна, перад жонкай
дзіўна выглядаю.
Я цішком мачаю
бульбінку у соль,
І з цыбулькай гэту
смакату з’ядаю.
І здаецца мне —
пераступіў мяжу,
І гляджу ў саган
з галоднымі братамі,
І нібыта я
ля вогнішча сяджу,
Гатаваць «меню»
дапамагаю маме.
Жончын смех вярнуў
мяне з тае пары:
— Што ж ты бульбу й соль?
Ці ж іншага тут мала?
Ты ж да бульбы масла,
каўбасу бяры,
Агурочкі вось,
падсмажанае сала.
Я жыву ў мінулым
памяццю святой,
Ці ж магу я есці
бульбу без падзякі?
Сёння перад ёю,
гэтай смакатой,
Нікнуць на стале
сучасныя прысмакі.
*
Ах, што за раскоша —
бульба ў сагане,
Звараная ў грубцы
на агні адкрытым!
У руцэ гарэлік —
будзіць ён ўва мне
Успамін, калі
быў толькі бульбай сыты.