Я, як Гамлет, варажу-гадаю:
Быць-не быць... І быць якім я б мог?
Лепшым з лепшых быць я не жадаю —
Лепшых рана забірае Бог.
Быць сярэднім — месца залатое,
Хтосьці ў грудзі, ў плечы падпіхне.
Серадняк — ні сёе і ні тое...
Не! І гэта роля не па мне!
У канцы ранжыру месца досыць,
Там жыццё прыцішана смыліць.
У «хвасце» ніхто не пазайзросціць,
У хвасце няма чаго дзяліць.
Што рабіць? Адкуль пачаў, вярнуцца?
(О, мая святая прастата!)
Але тут ад тых не прапіхнуцца,
Хто ні дня ні быў вышэй «хваста»
.
Быць альбо не быць... Пара пазбавіць
Ад пустых пытанняў галаву.
Спадзяюся, час усё расставіць,
А таму — як жыў, так і жыву.