Я шчасця не разгледзеў, а яно было,
Няхай сабе, як кропля ў лёсе-моры,
Няхай сабе, як мар-хімер крыло,
Як ціхай ноты гук у гучным хоры.
Было яно — і не бяскрылы птах,
І не санлівасць, а душы гарэнне.
Было яно! Было, не кропля — гмах!
Жыццё было і ўсе яго імгненні.
Як гэта добра, што апошні крок
Я не зрабіў у «лепшы» час цнатлівы.
Я азірнуўся й сэрца майго зрок
Ў былым убачыў —
Вунь ён, час шчаслівы!