Занудны дождж злізаў з наўколля пыл,
Прастору неба ўсю абклаў, навіснуў.
І хочацца разбухлы небасхіл
Падперці, каб на галаву не ціснуў.
Адкуль наслаў слату такую Бог?
Імжачына вісіць другія суткі.
Цяпер і кот не ступіць за парог,
Ды і сабака нос не выткне з будкі.
Сабаку пашкадую і ката,
Бадзянне й голад — кепскія дарункі.
Я сам пайду — прымі мяне, слата,
Такім дажджом глыбей віруюць думкі.
Я ў далеч невідучую нырну
І за імжастым покрывам растану.
Магчыма, там спасцігну глыбіню
І шчырасці, і нізкага падману.
Няхай імжыць, няхай мацней ліне,
Спазніўся дождж — было спачатку слова.
А безгалоўе паспрыяе мне
Жыццё асэнсаваць усебакова.