Я адыходжу, зачыняю дзверы,
І ўсё, што за душой — ідзе са мной.
Наперадзе — халодныя ашчэры
І сум не менш халодны за спіной.
Я адыходжу дзень за днём — няспешна,
Падводзіць вынік спраў маіх — не мне,
Бо я б абагульніў да болю смешна
І коратка, як надпіс на сцяне.
У слове «быў» — прысуд і сэнс фатальны,
He дужа лепшы сэнс у слове «ёсць».
У першым слове — надпіс памінальны,
Чытай другое — як «часовы госць».
І толькі ў слове «будзе» — таямніца,
Бо ёсць надзея, што разумны час
Дазволіць бессмяротным нарадзіцца,
Шчасліўцам, лепшым за часовых нас.