Я маладым быў,
Сэрцам чэрпаў
З жыцця натхненне —
дні, гады.
І мноства мараў,
безліч мэтаў
Ажыццяўляліся тады.
Што б ні рабіў —
было ўсё мала,
Што б ні пісаў —
браў з сэрца слоў.
Тады яго перапаўняла
Надзея,
Вера
І любоў.
Жыцця майго
быў рытм шалёны,
Імчаў мяне,
Як вецер-конь
І я, каханнем блаславёны,
Гатовы быў хоць у агонь.
Мой лёс імчаў
няспынным лётам
Насустрач вёснам маладым.
Спачатку крок —
развагі потым,
Учынак — а адказ затым.
І не шукаў я
гладкіх, роўных,
Ужо пракладзеных дарог.
Быў час
Адчайных і чароўных
Памылак,
Гульняў,
Перамог.
А сёння —
Чэрпаць дзе натхненне?
А калі нават ёсць дзе —
Чым?
Бо ў сэрцы — прыцемак, зацьменне,
Й паўнютка-поўна
Суму ў ім.