Не стаўлю кропку, лепей коску,
За коскай слоў працяг.
Зноў я ў сваю прыехаў вёску,
Тут чысціні абсяг.
Жыццю я ўдзячны — з цудаў цуду,
Табе, мой родны кут.
Калі ўжо кропку ставіць буду,
Дык лепей толькі тут.
Табе я быў і буду сынам,
Лагойскі край — мой лёс.
Я застануся рэхам слынным,
Я буду плачам жураўліным
Гукаць вас з-пад нябёс.
І зразумееш ты, магчыма,
Маю душу, чытач,
Штó я пакінуў за плячыма,
Адкуль у вершах плач.