— Бывай, мой дом,— сказаў стары,—
Бывайце, пушчы і бары,
І неба, й сонца каравай! —
І адказалі ўсе: — Бывай!
— Бывай, каса, сячкарня, плуг,
Бывайце, рэчка, руні, луг.
Я з вамі шчыраваў не раз...—
— Бывай! — пачулася ў адказ.
— Цяпер і ты бывай, ралля,
Бывай, карміцелька-зямля.
Ў тябе і слёзы, й поце мой.—
Зямля усклікнула: — Пастой!
Ляціць «бывай» да ўсіх тады,
Калі знікаеш назаўжды,
Калі ідзеш з жыцця міжволі
І ўжо не вернешся ніколі.
Мяне ж тваё «бывай» міне,
Бо сам ідзеш ты да мяне.
І ўсе бясконцыя гады
Са мною будзеш — назаўжды,
Як продкаў незлічоных хвалі,
Якіх стагоддзямі хавалі
На вечны, непрабудны сон,
Ўва мне іх не адзін мільён.
Дзед уздыхнуў: — Я між людзьмі
Аджыў, таму й мяне прымі...
І ад жыццёвага цяпла
Зямелька дзеда прыняла.