Брату Косціку, які адкрыў
для мяне свет паэзіі
І крылы, і мэты былі, і намеры
Ляцець — дзякуй Богу!
Раптоўна рука да пяра, да паперы
Згубіла дарогу.
Душа, што згарала,
Душа, што стварала
Узнёслыя рыфмы,
Па моры паэзіі павандравала —
І села на рыфы.
Душа не ўцярпела жыццёвых удараў —
Адкінула крылы.
Ад рыфмаў узнёслых, ад сонечных мараў —
Вугельчык астылы.
Душа — на зямлі...
І турботаў прывычных
Глынула нямала.
А неба — чакала радкоў паэтычных
І — не прычакала...