Шчыруе каляндарная вясна
І з ёй прырода і душа жывая.
Але вясна жыцця —
ўсяго адна,
Балюча старасць гэта адчувае.
І ўсё ж нязменна —
сталы і стары
Заўжды да маладой душы належыць,
Хінецца ён —
да веснавой пары,
Якая штогадова
душы цешыць.
І самы састарэлы чалавек
У марах безнадзейнасці блукае.
І хоць яго канчаецца ўжо век,
Ён ад вясны якісьці цуд чакае.