Сказаў сваёй абранніцы я ў вочы:
— Я пра сваё нязгаснае каханне
Магу распавядаць і дні, і ночы,
Усё жыццё —
Ад рання і да рання.
Я быў заўсёды чалавекам слова,
І тут не падкачаў, прызнанні роіў. —
Ўвесь дзень да ночы,
Заўтра ўсё нанова,
І нават ноччу пра адно і тое.
Калі ж нямала часу так мінула,
Пачуўся яе голас неласкавы:
— Што чалавек ты слова, я пачула,
Пайду шукаць лепш чалавека справы.